Болката во детските очи

Секој од нас претрпил некаква загуба и почуствувал болка. Но, најважно од се е што таа болка не треба да дозволиме да ја зароби нашата душа, но, се разбора дека не треба ниту да заборавиме на миговите во кои сме биле скршени. Треба на болката да се сеќаваме како на причина која не правела се посилни и посилни во животот. Затоа сакам да споделам еден текст кој добро покажува колку созреаност има во детските очи кога се работи за болката и загубата и како едно дете ја сфаќа загубата:
              Деновите минуваат, стареат и остануваат во минатото, заборавени. Но, не сите. Некои се незаборавни, исполнети со среќа и убави настани. Некои пак мивуаат онака, едноставно и не оставаат некој впечаток кој би останал вечно врежан во мислите. Но, има денови кои се тмурни, како темни облаци полни со дожд, исполнети со немили настани и случки. Имам доживеано многу такви денови. Некои исполнети со среќа и радост, а некои со тага, болка, солзи и незадоволство. За моја среќа убавите преовладуваат, но и лошите имаат заземено свое место. Во оние стари кои како р'ѓосани предмети стојат зафрлени во некоја просторија, тишината за мене претставуваше најголем непријател. Секогаш кога требаше да останам дома сама, пеев на цел глас за таа тишина да ја снема, за самотијата да се сруши. Всушност самотијата е собир на личноста, тишината, гласот на разумот и чукањето на стрелките од часовникот, кои незапирливо чукаат: „Тик-так, тик-так...“ Но, Времето како вечно да траеше. За да ја снема таа тишина започнав да одам на секакви активности, незнаејќи дека еден ден таа ќе ми треба најмногу.              Да, тој ден навистина ми беше потребна најмногу од се. Тој ден изгубив една многу драга личност, всушност тоа беше мојот чичко од Америка, кој го немав видено до својата единаесетта година. Тој дојде заедно со неговата ќерка, мојата братучеда. Откако дојде на сите ни ги исполни деновите со смеа. Беше многу добар човек. Можеби затоа се случи ова. Постарите велат дека Бог крај себе ги зема добрите луѓе. Бев многу тажна и разочарана кога разбрав за неговата смрт. Како вчера да беше, заедно цело семејство седевме во дворот и се смеевме, а сега седев сама со солзи во очите, со болка во срцето и врелча крв во вените. Беше летна ноќ. Се беше раздвижено. Одеднаш звуците од автомобилите почнаа да ме задушуваат, чекорите на луѓето ме потсетија на чукањето на стрелките од часовникот. Посакав тишина која би ја надминала болката. Со трчање се упатив кон блискиот парк. Таму се беше мирно, тивко, високо... Се слушаше само шумењето на лисјата од дрвајата. Месечината ми го осветлуваше ликот покрај сите тие темни мисли. За прв пат во тишинта ја најдов утехата. Солзите ме направија посилна.              Од тој момент дење се смеев со сонцето, а ноќе плачев со месечината. Но, секој ден се будев се посилна. И денес се смеам и вечер ќе плачам, а кој знае новиот ден што ќе донесе. За добро да е!Мене болката ме прави посилна бидејќи искуството ме научи како да се справам со неа. Никогаш не попуштајте пред болката!